Rada ministrów formowana jest spośród członków partii mającej większość w Folketingu lub z koalicji partii większości parlamentarnej. W szczególnych sytuacjach powoływane są rządy mniejszościowe. Taka sytuacja zaistniała m. in. po wyborach nadzwyczajnych odbytych 8 grudnia 1981 r., gdy powołano rząd socjaldemokratyczny Ankera Jorgensena. Rząd mniejszościowy musi jednak zapewnić sobie poparcie innych partii, dające mu możliwość realizacji przyjętego programu. Silnie wyeksponowana jest osobista, polityczna i prawna odpowiedzialność ministrów za sprawy, którymi kierują. Minister odpowiada za sprawy swego resortu przed parlamentem i Najwyższym Trybunałem. Ustawy i zarządzenia przyjęte przez Folketing lub rząd każdy minister osobiście przedstawia królowej. Odpowiedzialny za ich realizację minister składa też na nich swój podpis obok podpisu monarchy. Również w parlamencie właściwy minister przedstawia wnoszone pod obrady projekty ustaw. Konstytucja duńska zawiera zasadę, w myśl której poszczególny minister lub rząd musi ustąpić, gdy parlament przegłosuje votum nieufności. Rząd w takim przypadku może jednak rozwiązać parlament i rozpisać przedterminowe wybory. Możliwość ta była często wykorzystywana w ostatnich latach.