Rate this post

Duńskie miasta są zróżnicowane pod względem okresu powstania, co wpływa na ich wygląd. Biorąc pod uwagę tylko większe z nich, można wydzielić trzy grupy — miasta powstałe przed 1650 r., między 1650 a 1850 r. i najmłodsze, powstałe po 1850 r. Od wieku XVI do połowy XIX w. liczba i wielkość miast niewiele się zmieniły. W okresie pomiędzy 1650 a 1850 r. powstało tylko kilka nowych miast. Jedynym znaczącym wyjątkiem w ówczesnym modelu miast duńskich był rozwój Kopenhagi, która już na początku XV w. liczyła ok. 5 tyś. mieszkańców i była największym miastem Danii. W następnych wiekach uzyskała pod tym względem dziesięciokrotną przewagę w stosunku do każdego z pozostałych dużych miast duńskich. Przyczyną tego był dynamiczny rozwój handlu, opartego na doskonałym usytuowaniu kopenhaskiego portu nad 0resundem, w wąskiej cieśninie dzielącej Zelandię od wyspy Amager. 0resundem płynęły wtedy masowo statki ze zbożem z krajów nadbałtyckich do Niderlandów i kupcy kopenhascy, wykorzystując szansę, zajęli się nie tylko obsługą statków na tym najruchliwszym szlaku morskim ówczesnej Europy, ale i sami rozwinęli handel zbożem, rybami, mięsem i drewnem w basenie Bałtyku i Morza Północnego. Uzyskanie zaś przywileju składu uczyniło Kopenhagę jednym z głównych rynków ówczesnej Europy. Drugą przyczyną dynamicznego rozwoju i bogacenia się miasta była przewidująca polityka królów duńskich, posiadających władzę absolutną, dążącą do koncentracji w stolicy administracji i przemysłu.